ამბავი ნესტან-დარეჯანის ქაჯთაგან შეპყრობისა ფატმანისგან მბობა ავთანდილს თანა
ვა, საწუთროო, სიცრუვით თავი სატანას ადარე!
შენი ვერავინ ვერა ცნას, შენი სიმუხთლე სად არე;
პირი მზისაებრ საჩინო სად უჩინო ჰყავ, სად არე?
და მით ვხედავ, ბოლოდ სოფელსა ოხრად ჩანს ყოვლი სად არე!